شفیع بهرامیان/
رسم است در برخی کشورهای منطقه که قبل از شروع ماه رمضان، مغازه‌داران و اصناف خُرد و درشت ۵ تا ۱۰ درصد و شاید هم بیشتر به اجناس خود تخفیف می‌دهند و اینگونه است که اگر خانواده‌ها یا افرادی دست‌تنگ هم در آن جوامع موجود باشند این ماه نه برایشان ماه سختی و گرانی و تورم بیشتر بلکه ماه ارزانی و راحتی و توجه بیشتر به قشر ضعیف است.
روی سخن من اصلا با دولت‌ها و حکومت‌ها نیست؛ نه اینکه بخواهیم آنها را تبرئه کرده یا فاقد مسئولیت بدانیم، نه اصلا! وظایف آنها و صلاحیت و مسئولیتشان در جای خود قابل بحث و نقد فراوان است. اینجا فعلا در مورد خود مردم و برای مردم حرف می‌زنیم.
اینکه هر یک از ما به‌عنوان اول یک انسان و سپس یک مسلمان “مذهبی” یا “کمتر مذهبی” چه از دستمان برای دیگرانی که به‌هر دلیلی ضعیف‌تر و فقیرتر از ما هستند بر می‌آید؟ آیا به وسع و توانایی خودمان هیچوقت فکر کرده‌ایم و برآن اساس تلاش کرده‌ایم به ضعیف‌تر از خودمان مدد و کمکی برسانیم؟
آیا همه ما ناتوان از اینیم؟ طبیعتا نه! بسیاری از ما این وسع و توانایی را داریم نه فقط در یک ماه بلکه در طول سال یاری‌گر کسانی باشیم که به هر دلیلی نیازمند و مستحق کمک و توجه و یاری‌اند.
اینکه همه ما در برابر دیگران مسئولیم نه صرفا یک اصل دینی بلکه یک الزام انسانی، یک ضرورت اجتماعی و یک ارزش وجدانی است.
در جامعه کم نداریم انسان‌هایی را که دست تنگ و ندار هستد اما از دیوار کسی بالا نمی‌روند، دروغ نمی‌گویند، ریا نمی‌کنند و حلال و حرام برایشان مهم است گرچه زیاد شنیده‌ایم که شکم گرسنه دین و ایمان نمی‌شناسد اما اگر چشم باز کنیم چه بسیار فقرایی را می‌بینیم که از امثال “من و ما” بیشتر به اصول و ارزش‌های انسانی پای‌بندند درحالیکه آهی در بساطشان نیست.
امیدوارم چشمانمان را بازتر کنیم و روح و فطرت انسانی‌‌مان را که همواره برای یاری و کمک به مستمندان بی‌تاب است بیش از این به بهانه‌ها و توجیهات مختلف سرکوب نکنیم و زندگی را بر خود آسان و برای دیگران آسان‌تر کنیم.